در دیار کهن ایران زمین، قصه کودکی هر یک از ما، با نجوای لالایی های مادرانه آغاز می‌شود، با "صد دانه یاقوت" طعم می گیرد و با "من یار مهربانم" معنا می‌یابد.
در این گذر، حکایت مولانا از زبان نی ، الا یا ایها الساقی، از لسان حافظ، طراوت بوستان و تازگی گلستان سعدی و گله شهریار که می‌گوید:" آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا " تعبیری است تلخ و شیرین و در هم تنیده، از آنچه بر احوال دل آدمی می‌گذرد.
و امتداد این قصه، تفسیری است از تشنگیِ روح آدمی که با " خواندن و شنیدین " سیراب می شود و با اندیشیدین، اوج می‌گیرد.
هر بهارِ عمرآدمی، با "حول حالنا الی احسن الحال" تحویل می شود و تاریکی یلدای هر پاییز، با تفال به دیوان حافظ و قصه های شاهنامه فردوسی، به روشنی روز، گره می‌خورَد. و پایان قصه عمر، همنوایی با نوای سهراب است که روح خسته را به آرامش فرا می‌خواند :
به سراغ من اگر می آیید
نرم و آهسته بیایید،
مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من . . .
اینها قطره ای است از اقیانوس بیکران و ژرفِ دل نوشته ها و اندیشه های خلاق انسان های وارسته و پاک نهادی که لحظه های عمر پربارشان، در طلب، گذشت و شاهدِ رنجشان، شمع بود و دود چراغ؛ و حاصل آن،گنجی به نام"کتاب" .
ما نیز در این رهگذر به قدر بضاعت خویش،رهگذر تو در توی پر رمز و راز کتاب ها ییم و به قدر تشنگی ذهن و روح مان می نوشیم تا سیراب شویم، باشد که تمنای وصال کتاب، عادت‌مان شود.
و رسم کتابخوانی را جامه ای نو بپوشانیم، تا روح رفتگان این راه آرام گیرد و رهروان آن، دلگرم، طی طریق نمایند.
