چند سال پیش، گذری به شهر تبریز داشتم. آن احساسی که شهریار را به شیراز کشانده و چندی بر تربت حافظِ قرآن مقیمش کرده بود، با دل و جانم آمیخته بود. هوا سرد و زمستانی بود و برف آرام آرام بر زمین می نشست. دلم گرفته بود. در محلّه سرخاب قدم می زدم. تا نزدیکی مقبرهالشعرا ( ۱) رفتم. اما گویی با هر قدمی که برمی داشتم، از استاد فاصله می گرفتم. برای دیدنش به مرکز شهر تبریز رفتم. از مقابل ساختمان شهرداری تا خانه اش را پیاده طی کردم. درِ خانه رو به قبله اش باز بود. آهسته به داخل خزیدم و هم نفس با بادی که همچون زخمه بر تار و پود حیاط می خورد، چند دقیقه ای قدم زدم و فکر کردم. چه صفایی داشت، حضور در میعادگاه عشق و اندیشه؛ چه شوری داشت عمری شیدایی و شوریدگی را نگریستن! برف همچنان می بارید و من بی شال و کلاه بودم. رفت و آمد کسانی که برای دیدار خانه استاد در تکاپو بودند، مجال تنها ماندن و اندیشیدن نمی داد. از تماشای حیاط پوشیده از برف زمستانی دل کندم و به داخل ساختمان رفتم. در آنجا، دنیای دیگری بود؛ هر سو که نظر می کردم، قرآن بود؛ دیوان حافظ بود؛ استاد شهریار بود که « من » بیهوده اندوه نبودنش را در دل داشتم.... در بازگشت از تبریز، خسته سفر بودم؛ سفرِ تجربه هایی تلخ و شیرین. به فراز و نشیب زندگی می اندیشیدم و به عمر استاد شهریار که پر از بالا و پست و پیچ و خم بود. جاودانه ماندن شهریار، همچون باوری دلپذیر و گوارا، باغ اندیشه هایم را گلباران می کرد. در بازگشت از زادگاهم، تمام طول راه را سر در گریبان تنهایی فرو برده و گوش به آوای غریبانه دل سپرده بودم. کوه های فراز دشت های فراخ و پهنه آسمان، با سرعت از پیش چشمم می گذشتند و مجال سخن گفتن نمی یافتند. در سکوت و گذشت پر شتاب آن ها، بیش از هشتاد سال زندگی، آشکار و نهان، جلوه گر بود.